marzec 2024
P W Ś C P S N
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031

W dniu 19.09.2019 r. odbyła się wycieczka do Warszawy. Udział wzięło 25 osób.  W programie wycieczki było zwiedzanie gmachu Sejmu i pałacu w Wilanowie.

Sejm

Odrodzona po I wojnie światowej Polska była państwem suwerennym.  Zwołanie parlamentu stanowiło symbol ostatecznego odzyskania niepodległości. Wybrany w 1919 r. Sejm Ustawodawczy był konstytuantą. Uchwała z 20 lutego 1919 r., przeszła do historii jako Mała Konstytucja. W dniu 17 marca 1921 r. uchwalono pierwszą ustawę zasadniczą: Konstytucję Rzeczypospolitej Polskiej (Konstytucja Marcowa). Ustrój Polski oparto na zasadzie trójpodziału władz.

W następstwie przemian wewnętrznych w latach 80 XX w. doszło do obrad „okrągłego stołu”, zakończonego Porozumieniami z 5 kwietnia 1989 r. Reformy polityczne stały się podstawą nowelizacji konstytucji. Przywrócono urząd Prezydenta oraz Senat. Sukces opozycji demokratycznej pozwolił na uchwalenie nowelizacji Konstytucji w dniu 29 grudnia 1989 r. 17 października 1992 r. Prezydent podpisał Małą Konstytucję. Po kilku latach prac, Zgromadzenie Narodowe uchwaliło nową ustawę zasadniczą w dniu 2 kwietnia 1997 r.  Z dniem 17 października 1997 r. Konstytucja Trzeciej Rzeczypospolitej weszła w życie.  Sejm i Senat w połączonym składzie funkcjonują jako Zgromadzenie Narodowe.

Kompleks budynków Sejmu znajduje się przy ul. Wiejskiej. Budowę rozpoczęto w 1918 r. Przed wojną ukończono salę Posiedzeń i Dom Poselski. Po wojnie odbudowę zakończono w 1952 r. Ostatnio oddano do użytku budynek z salami dla komisji sejmowych i gabinetami dla posłów.

Budynki:

  • budynek główny:
  • hall główny (marmurowe schody, tablice pamiątkowe, makieta kompleksu)
  • Sala Kolumnowa (szklane drzwi, kolumny, dekoracje na suficie, kryształowe kandelabry)
  • sala plenarna (dębowe fotele, płaskorzeźby, kuluary)
  • Korytarz Marszałkowski
  • budynek i sala posiedzeń Senatu
  • budynek Komisji Sejmowych
  • Stary Dom Poselski
  • Nowy dom poselski
  • Kaplica Sejmowa

Zwiedzanie gmachu Sejmu ogranicza się do kilku pomieszczeń: holu głównego, korytarza Marszałkowskiego i sali plenarnej. Wszystkie budynki można obejrzeć na makiecie.

Rezydencja wilanowska

Bogactwo wątków i inspiracji, które potrafimy dziś odczytać w rezydencji wilanowskiej, jest w przeważającej mierze wynikiem erudycji króla Jana III. Wilanów stał się – i jest do dziś – Monumentum Sobiescianum, pomnikiem chwały i osobowości tego wielkiego monarchy.

Barokowa rezydencja powstawała etapami. Początkowo Jan III zbudował tu dość skromny dwór. Zasadnicza rozbudowa miała miejsce dopiero po zwycięskiej bitwie pod Wiedniem w 1683 r. To zwycięstwo zainspirowało artystów tworzących dzieła sztuki, portrety, medale, ryciny i utwory sławiące polskiego króla. Nastąpiła rozbudowa rezydencji królewskiej w okazałe założenie w typie entre cour et jardin (między dziedzińcem a ogrodem), łączące cechy polskiego dworu z elementami typowymi dla nowożytnych włoskich willi i francuskich pałaców. Zmieniono nazwę Milanów na Villa Nova, spolszczone następnie na Wilanów.

Fasada pałacu od strony dziedzińca, ma charakter oficjalny, uroczysty, właściwie świątynny, a jej program ikonograficzny jest triumfalny. Fasada od strony ogrodu zawiera bardziej wysublimowane i wymykające się jednoznacznej interpretacji treści. To w niej możemy odczytać proroctwo chwały Rzeczypospolitej pod rządami rodu Sobieskich.

Monarcha doceniał pokój. W tym kontekście interesujące są płaskorzeźby attyk – triumfy w wyprawie na czambuły tatarskie (1672) i w bitwie pod Chocimiem (1673), zwieńczone przedstawieniami elekcji (1674) i pokoju żurawińskiego (1676), z dominującymi motywami odnoszącymi się do zgody – wizerunkami szlachty na polu elekcyjnym, czy Polaków i Turków pod Żurawnem. Cykl płaskorzeźb kontynuują przedstawienia bitwy pod Wiedniem (1683) i Parkanami (1683).

Symbolem ochrony, jaką monarcha zapewnia Rzeczypospolitej, są złocone tarcze trzymane przez putta. Towarzyszy im inskrypcja, mająca swe źródło w Starym Testamencie – „Refulsit sol in clypeis” („Słońce odbiło swój blask na tarczach”).  Jej gładka złota powierzchnia to także symbol czystości i cnót króla, dzięki którym Rzeczypospolita może się rozwijać. Znajdziemy ją również na fasadzie ogrodowej, gdzie Orzeł i Pogoń, herby tworzących Rzeczypospolitą Obojga Narodów: Polski i Litwy, osłaniają się tarczą Sobieskiego.

Na fasadzie pałacu od strony dziedzińca widnieje także przedstawienie Jana III jako triumfatora na rydwanie. Putta unoszą ku niebu jego tarczę herbową, której towarzyszy inskrypcja „Sic ardens evexit ad aethera virtus” („Tak żar cnoty wyniósł w przestworza”).

Tajemnicza kompozycja na północnej stronie fasady ogrodowej pałacu, gdzie Śmierć obrywa skrzydła Amorowi, znajduje dopełnienie w zegarze słonecznym, rozpiętym na elewacji południowej. Przeplatające się przeciwieństwa – dzień i noc, początek i koniec – tak charakterystyczne dla kultury baroku, są w Wilanowie świadkami duchowości epoki i jej dramatów. Dopełnianie się elementów i osiągnięcie pełni ich współistnienia jest czytelne również w cyklu plafonów przedstawiających cztery pory roku, zdobiących Antykamery oraz Sypialnie Króla i Królowej. Przynależące królowi Zima (w Antykamerze) i Lato (w Sypialni), łączą się w cyklu natury z dekorującą apartament Marii Kazimiery Jesienią (w Antykamerze) i Wiosną (w Sypialni). Podobnym dopełnieniem jest dekoracja łuków triumfalnych na fasadzie.

Po stronie południowej monarsza cnota męstwa (antyczna „Virtus heroica”) została wyrażona przez triumfalny wjazd Jana III i wprowadzenie jeńców, po północnej o pięknie królowej (antycznym „Venustas”) przekonują: Hory na polanie, Zefir i Flora oraz Arion na delfinie.

Po śmierci Sobieskiego w 1696 roku pałac przejęli jego synowie Aleksander i Konstanty. Nie umieli jednak należycie zatroszczyć się o dzieło ojca. Na szczęście dla Wilanowa zaniedbaną rezydencję królewską kupiła w 1720 roku hetmanowa Elżbieta Sieniawska, potężna, ambitna i energiczna magnatka. Udało jej się przywrócić pałacowi pierwotny blask, z jej polecenia dobudowano też do niego skrzydła boczne, zamykając przestrzeń dziedzińca, który wówczas składał się z dwóch części – gospodarczej i reprezentacyjnej. To dzięki niej prawdziwie scenograficzna kompozycja pałacu ze światłocieniowymi fasadami, rozczłonkowaną bryłą i nagromadzeniem wiele mówiących dekoracji stała się kompletna.